خیلی وقت‌­ها بوده که سر یک موضوعی شدیدا با خودمان درگیر بودیم و سردرگم مانده بودیم که چه کنیم و کدام راه را انتخاب کنیم. حتی بعضی وقت­ها شاید نخواهیم که به راه حل برسیم اما بخواهیم که آرامش درونیمان برگردد.

خود من خیلی وقت­ها از این درگیری­های ذهنی با خودم داشتم. می­دانید چیه؟ حتی اگر به نوشتن علاقه­ای ندارید، موضوع را روی کاغذ یا حتی یک فایل ورد بیان کنید. این کار باعث می­شود که بفهمیم دقیقا چی مغز ما را درگیر خودش کرده.

خیلی وقت­ها اگر ننویسیم، متوجه این موضوع نمی­شویم که دقیقا چرا؟ و همین طوری برای اینکه ذهنمان را به سمت دیگری غیر از این موضوع آشوب­گر سوق دهیم، بهانه­ای الکی به مغزمان تحویل می­دهیم که حتی خودمان هم درست متوجه دلیلمان نیستیم.

 اما این همه روضه­خوانی کردم که چی؟

اصل مطلب این است که با نوشتن، خود اصلی­مان را به میز مذاکره می­کشانیم و دیگر فکر پشت کلماتمان می­آید. لازم نیست که دنبال بهانه بگردیم چون بهانه خودش روی کاغذ می­آید و برعکس بهانه­های قبلی، در خودش درستی و صداقت دارد. چون بدون تفکر آمده و وقتی که بدون تفکر روی برگه بریزد، از ضمیر ناخودآگاه کنده شده است. ضمیر ناخودآگاه هم که پر است از حقیقت.

حالا دغدغه­ شما چیست و نوشتن تا به حال چه کمکی به برطرف کردنش کرده؟