وقفه

راستش را بخواهید چند وقتی بود که از نوشتن خسته شده بودم. هم خسته و هم اینکه با وجود کلی کتابی که به راحتی می‌توانستم ازشان لذت ببرم، چرا باید سراغ نوشتنی که به مغزم فشار وارد می‌کند، می‌رفتم؟

البته به خودم حق می‌دادم که از نوشتن خسته شوم. بنظرم گاهی اوقات لازم است که از چیزهای موردعلاقه‌مان فاصله بگیریم و بعد از مدتی، پرانرژی و پر از اشتیاق به سمتش بازگردیم.

بازگشت شکوهمندانه من

چند روز پیش جمله‌ای به ذهنم رسید: «اگر می‌توانستم، برای چیزهای دیگری به او التماس می‌کردم.»

و بعد از این جمله احساس کردم که باید روی کاغذ کاهی، این جمله را ادامه بدهم. پس بدون اتلاف وقت دست به کار شدم.

نتیجه بازگشت شکوهمندانه

بعد از پایان متنم، حس کردم که از دنیای دیگری می‌آیم. واقعا احساس کردم در جلد شخصیت اصلی بودم و برای همین بشدت در دنیای او غرق شدم. جالب است که تمام تلاشم را کردم تا فقط یک صفحه بشود! نه کمتر و نه بیشتر.

بعد از اینکه به دنیای واقعی برگشتم، تصمیم گرفتم که یک گلبرگ خشک شده پایین برگه بچسبانم و با امضایی هنرمندانه، تایید کنم که واقعا خودم آن متن را نوشتم.

پیشنهاد

من با عوض کردن کاغذم و گل زدن به پایین نوشته‌ام، توانستم شوق نوشتن را دوباره در خودم زنده کنم. بنظرم گاهی اوقات تنوع دادن به کارهایمان، باعث ایجاد انگیزه می‌شود.

مثلا: من نوشته‌هایی را که با خودکار مشکی می‌نویسم، بیشتر از نوشته‌هایی که با خودکار آبی می‌نویسم، دوست دارم. شاید شما هم فقط باید رنگ خودکارتان را عوض کنید ;)

پ.ن: توی پینترست کلی ایده برای تنوع دادن به نوشته‌ها هست.